Τα έργα «έργα» και οι φωτογραφίες ΕΡΓΑ

Η φωτογραφία, που στις μέρες μας μετατράπηκε εις άριστο μέσον επικοινωνίας και προβολής...

 

Όταν χάνεται η επικοινωνία με τον κόσμο ή ακόμα χειρότερα όταν δεν υπήρξε ποτέ, αυτό το κενό έρχεται να το καλύψει η τέχνη της επικοινωνίας.

Για πολλά πολλά χρόνια, η επικοινωνία αντικατέστησε την ουσία της πολιτικής. Τα αποτελέσματα  αυτών των πρακτικών τα ζούμε σήμερα όλοι μας ή σχεδόν όλοι,  κυριολεκτικά στο πετσί μας.

Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, αυτά τα λουλούδια, άνθισαν κυρίως στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στις δύο μεγαλουπόλεις της πατρίδας μας : Αθήνα, Θεσσαλονίκη μετά βίας Πάτρα.

Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι χθες και χωρίς καμία υπόσταση, μετατρέπονταν σε σωτήρες, εμπρός στον κόσμο που καλούνταν να τους ψηφίσει . Γίνονταν ξαφνικά ο «άνθρωπός» τους. Η δύναμη της υποβολής είναι τόσο μεγάλη, που μπορεί να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της χόρτασης ακόμα και σε έναν πεινασμένο. Η δύναμη της εικόνας εν γένει.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα στο Αμύνταιο και πόσο απέχει από αυτήν, που παρουσιάζεται σήμερα; Από πότε έγιναν τα έργα «έργα» και  οι φωτογραφίες ΕΡΓΑ. Αν ζούσαμε στην Αθήνα, στο Μαρούσι παραδείγματος χάριν ή σε οποιονδήποτε άλλο δήμο αυτής, θα μπορούσαμε να πούμε πως ζούμε μια παράλογη εποχή. Δε ζούμε στο Μαρούσι όμως αλλά στο μικρό  Αμύνταιο κι αυτή η πολιτική πρακτική  είναι του χτες και όχι του σήμερα. Του ένοχου χθες, που χρεοκόπησε την πατρίδα μας.

Τεχνηέντως, μπορεί το μικρό να γίνει μεγάλο, το ανύπαρκτο να μοιάζει με υπαρκτό, όχι για πολύ όμως, γιατί καλείται η ίδια η πραγματικότητα να το διαψεύσει. Ακόμα και στην εικονική πραγματικότητα των παιχνιδιών υπάρχει game over!

       Όταν θα αρχίσει να θολώνει η λάμψη, που κοντεύει να μας τυφλώσει όλους, όταν σβήσουν τα φώτα, τότε ακόμα και μες στο σκοτάδι, που θα αφήσουν κάποιοι πίσω τους, θα αποκαλυφθεί η γύμνια του τίποτε, ένα μεγάλο κουφάρι αδειανό.